28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Το ΟΧΙ είναι μία μεγάλη στιγμή του Ελληνικού εικοστού αιώνα, όχι μόνο ως πράξη αντίστασης αλλά ως πράξη εθνικής αυτοπεποίθησης.
Έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι στον πόλεμο η Ελληνική κοινωνία πήγε με ενθουσιασμό, όχι από κάποιο εθνικιστικό πυρετό αλλά από αγνή πίστη στον δίκαιο αγώνα. Ο Ελληνικός Στρατός έσωσε την τιμή μίας κοινωνίας που αισθανόταν τέτοια αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της ,ώστε ήταν αδύνατον να δεχτεί την ταπείνωση μίας άνευ όρων κατάκτησης. Το εντυπωσιακό ίσως και μοναδικό ήταν ότι οι Έλληνες Στρατιώτες , δεν έφταναν στο μέτωπο για να πεθάνουν ηρωικά και τιμημένα, αλλά για να νικήσουν. Σε αυτό συνέβαλλε και το γεγονός ότι η Διοικητική και Στρατιωτική μηχανή είχε ετοιμάσει και εφάρμοσε ένα πολύ αποτελεσματικό σχέδιο επιστράτευσης και ανάπτυξης των Ελληνικών δυνάμεων στο μέτωπο. Με απλά μέσα και τακτικές, αλλά και με εξοπλισμό καλύτερα προσαρμοσμένο στα χαρακτηριστικά των ορεινών επιχειρήσεων, απέναντι σε έναν εχθρό υπέρτερο μεν αριθμητικά, αλλά όχι καλύτερο οργανωμένο και σίγουρα χωρίς την ίδια αποφασιστικότητα, ο Έλληνας στρατιώτης καταλάβαινε ότι συμμετείχε σε έναν αγώνα τον οποί ο άξιζε να δώσει, υπήρχε σχέδιο νίκης. Μία από τις πιο συγκλονιστικές μάχες που δόθηκαν ήταν στο ύψωμα 731 στα στενά της Κλεισούρας , όπου ο επικεφαλής Ταγματάρχης Κασλάς διέταξε τους άνδρες του ότι «τότε μόνον θα διέλθει ο εχθρός εκ της τοποθεσίας μας, όταν αποθάνωμεν άπαντες επί των θέσεων μας¨». Δεν θα μπορέσει τελικά να διέλθει αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν αυτές οι σύγχρονες «Θερμοπύλες» του Ελληνισμού.
Ίσως για αυτό διαφοροποιούμαστε από τους υπολοίπους Ευρωπαίους που γιορτάζουν το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου και όχι όπως οι Έλληνες που τιμούν την έναρξη του.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΖΗΤΩ Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΕΟΡΤΗ