ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Η διοργάνωση εκδρομής καθώς και η δυνατότητα πραγματοποίησής της εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και δεν είναι σε καμία περίπτωση εξασφαλισμένη η επιτυχία της. Βασικότερες προϋποθέσεις είναι η καλή προετοιμασία της (ως προς τον χρόνο και τον τόπο) η συμμετοχή και η καλή διάθεση .
Γενικά όλες οι εκδρομές του Συλλόγου θεωρούνται από τους συμμετέχοντες επιτυχημένες , γι αυτό και φέτος επιλέξαμε έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό της χώρας μας το Πήλιο και την ημερομηνία 18 και 19 Μαρτίου ως καταλληλότερη πριν τις διακοπές του Πάσχα.
Η απρόσμενη συμμετοχή που κάθε χρόνο αυξάνεται, μας ανάγκασε να ενοικιάσουμε πούλμαν 60 θέσεων με αποτέλεσμα να είμαστε λίγο πιο δυσκίνητοι στα ορεινά χωριά και να περπατήσουμε λίγο παραπάνω.
Μεγαλύτερη υπομονή έδειξαν οι πιο ηλικιωμένοι οι οποίοι απέδειξαν ότι αν θέλεις να περάσεις καλά, κάθε δυσκολία ξεπερνιέται .
Τα όμορφα τοπία, ο καταπληκτικός καιρός, τα πειράγματα και τα γέλια στο πούλμαν, το τσίπουρο του Νίκου Πολυζώη ,τα κεράσματα των κυριών και ειδικά της Γαρυφαλλιάς (η οποία ανακηρύχτηκε από όλους, επίτιμη μαγείρισσα εκδρομών) το γλέντι και ο χορός το βράδυ στο εστιατόριο ,καθώς και τόσες άλλες όμορφες αναμνήσεις από την εκδρομή αυτή θα μας μείνουν αξέχαστες.
Ακολουθεί μια αναλυτική περιγραφή της εκδρομής όπως την έζησε η Σπυριδούλα Νταουλά-Κωστοπούλου.
Διήμερη εκδρομή στο βουνό των Κενταύρων
Το Σάββατο 18 και την Κυριακή 19 του Μάρτη, λίγο πριν την επίσημα πρώτη ημέρα της Άνοιξης –στις 21 Μαρτίου– και με σύμμαχο τον καλό καιρό, συγχωριανοί και συγχωριανές, παλιοί γνώριμοι και φίλοι, μαζευτήκαμε για την καθιερωμένη πλέον, εκδρομή. Προορισμός μας ήταν το Πήλιο, πατρίδα των Κενταύρων.
Πρώτη μας στάση, ήταν η Πορταριά, ένα όμορφο κοσμοπολίτικο χωριό, μόλις 12 χιλιόμετρα από το Βόλο, κοντινός προορισμός για τους ντόπιους. Στα πέτρινα καλντερίμια της και στην τυπική Πηλιορείτικη κεντρική πλατεία της, προσφέρονται εκλεκτοί μεζέδες και καλό κρασί και τσίπουρο. Κάτι που εκμεταλλευτήκαμε κι εμείς οι ξενομερίτες περιηγητές, γιατί ήταν πλέον μεσημέρι.
Νωρίς το απόγευμα, αφήσαμε πίσω μας την Πορταριά και ξεκινήσαμε για την Μακρινίτσα, ένα πανέμορφο γραφικό χωριό, γεμάτο πέτρινα αρχοντικά. Περπατήσαμε στα λιθόστρωτα σοκάκια της και φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, εκεί όπου βρίσκεται η εκκλησία του Αϊ Γιάννη του Πρόδρομου, τα αιωνόβια πλατάνια και η κρήνη με τις τέσσερις χάλκινες κεφαλές λεόντων, απ’ όπου λέγεται ότι αναβλύζει «αθάνατο νερό».
Στην ίδια πλατεία βρίσκεται και το καφέ «Θεόφιλος». Το όνομά του το πήρε από την τοιχογραφία διαστάσεων 3,15×2,5 μέτρων, που βρίσκεται εκεί. Ο τίτλος του έργου είναι «Μάχη στην Κρύα Βρύση» και εξιστορεί τα κατορθώματα του Κατσαντώνη. Είναι έργο του γνωστού λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου –Κεφαλά– Χατζημιχαήλ, από τότε που εκείνος, άσημος ακόμη, ζωγράφιζε όπου του ζητούσαν για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Η τοιχογραφία έγινε περίπου το 1910, λίγο μετά αφού χτίστηκε το κτήριο.
Τέλος να αναφέρουμε, ότι το χωριό αυτό είναι γνωστό και ως το χωριό που γυρίστηκε «η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά», με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Εκεί λοιπόν, καθίσαμε και απολαύσαμε τον καφέ μας. Η θέα από αυτήν την πλατεία, μας έκοβε την ανάσα. Δικαίως ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1934 που την επισκέφτηκε, την χαρακτήρισε «μπαλκόνι του Πηλίου», όταν μαγεύτηκε από την ομορφιά της, έτσι όπως την είδε κουρνιασμένη στην απότομη πλαγιά, να αντικρίζει ολόκληρο το Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο.
Με το σούρουπο και πριν χαθεί εντελώς ο ήλιος, ξεκινήσαμε για τα Χάνια, τελευταίο χωριό για εκείνη την ημέρα, για να ξεκουραστούμε και να διανυκτερεύσουμε. Τα Χάνια βρίσκονται 13 χιλιόμετρα από την Πορταριά και 26 από το Βόλο. Στα 1200 μέτρα υψόμετρο που βρίσκεται το χωριό, τα χιόνια δεν είχαν λιώσει και το χιονοδρομικό κέντρο «Αγριολεύκες» που απέχει μόλις 2 χιλιόμετρα, είχε ακόμη κόσμο. Το όνομά του το χιονοδρομικό δεν το πήρε τυχαία, καθώς το χωριό είναι «πνιγμένο» από αγριολεύκες και οξιές.
Στο ξενοδοχείο, παρόλη την κούρασή μας, όπως ήταν αναμενόμενο στήθηκε γλέντι που κράτησε μέχρι αργά.
Την άλλη μέρα κι αφού είχαμε πάρει πρωινό, ξεκινήσαμε για την Τσαγκαράδα. Παλιά αρχοντικά και λιθόστρωτα δρομάκια, μας οδήγησαν στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής. Ο γεροπλάτανος που βρίσκεται εκεί, είναι ένα από τα γηραιότερα δέντρα της Ελλάδας και ίσως της Ευρώπης ολόκληρης, καθώς η ηλικία του ξεπερνάει τα χίλια χρόνια! Η περίμετρός του είναι 15 μέτρα και οι ρίζες του ξεκινάνε 4 μέτρα κάτω από το πλακόστρωτο της πλατείας. Τη μακροζωία του αυτή, λένε ότι την οφείλει στις πολλές φυσικές πηγές, πάνω στις οποίες έχει απλώσει τις ρίζες του.
Έπειτα, ξεκινήσαμε για τον τελευταίο σταθμό της περιήγησής μας αυτής, τις Μηλιές, πριν αναχωρήσουμε για το Βόλο κι από εκεί για την Αθήνα.
Οι Μηλιές, σαν τυπικό πηλιορείτικο χωριό με την πλακόστρωτη πλατεία του, διαφέρει από τα άλλα χωριά, όσο κι αν κάποιος πιστεύει ότι μοιάζει. Χτισμένες στα 400 μέτρα υψόμετρο, απέχουν από το Βόλο 28 χιλιόμετρα. Εδώ, σε φυσικό περιβάλλον, βρίσκεται ο σιδηροδρομικός σταθμός, απ’ όπου ξεκινάει το παραδοσιακό τρενάκι του Πηλίου και λειτουργεί από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο. Επίσης, εξαίρετο δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, είναι η εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού. Η ακουστική που εξασφαλίζεται από πηγάδια και κανάλια, το ξυλόγλυπτο τέμπλο και οι υπέροχες τοιχογραφίες της κι όχι μόνο αυτά, την κάνουν μοναδικό έργο αρχιτεκτονικής. Όμως, η εκκλησία αυτή, έχει και ιστορική αξία, καθώς εδώ, στις 7 Μαΐου του 1821, ο Άνθιμος Γαζής ύψωσε τη σημαία της επανάστασης και σήμανε την εξέγερση κατά των Τούρκων.
Δυστυχώς η στάση μας σε αυτό το όμορφο χωριό δεν κράτησε πολλή ώρα. Πήραμε λοιπόν το δρόμο της επιστροφής. Έπρεπε να αποχαιρετίσουμε όμως «νόστιμα» την περιοχή και να κλείσει ακόμη πιο όμορφα αυτό το διήμερο, έτσι, επισκεφτήκαμε τα τσιπουράδικα του Βόλου, σημείο αναφοράς για οποιονδήποτε τον επισκέπτεται.
Τελειώνοντας αυτό το οδοιπορικό, γεμάτοι με καταπράσινα τοπία, πλακόστρωτα σοκάκια, αιωνόβια δέντρα και τρεχούμενα νερά, εικόνες που τις φέραμε μαζί μας από το μαγευτικό Πήλιο, όχι στις βαλίτσες μας αλλά στις καρδιές μας, πήγαμε σπίτια μας, κρατώντας αυτές τις αναμνήσεις από την καλή παρέα, που και εφέτος καταφέραμε να κάνουμε και ευχόμαστε και του χρόνου να έχουμε υγεία και το ίδιο κέφι, να εκδράμουμε ξανά, όλοι μαζί.
Σπυριδούλα Νταουλά-Κωστοπούλου
